Wat ben ik altijd jaloers op de berichten die ik op Facebook of Instagram voorbij zie komen van kampeerders die met pasen gaan kamperen! Het mág weer dus dan gáán ze ook!! Prachtige foto’s van plekjes waar ik ook wel had willen staan. Zelfs met een mager zonnetje. Of van een kampvuurtje met mensen eromheen gewikkeld in dekentjes. Bikkels vind ik het! Daar staat dan tegenover dat we, als de regen met bakken naar beneden komt tijdens die dagen, elkaar aankijken en onze zegeningen tellen omdat we warm en droog thuis zitten.
Weet je waar ik me het meest op verheug als ik ga kamperen in Frankrijk? Waar ik nú al van begin te stuiteren als ik er aan denk? De marktjes. Die o zo gezellige, sfeervolle marktjes met lokale producten. Het gekke is dat ik in Nederland nooit op de markt kom. Goedkope telefoonhoesjes, bakken aardbeien die de volgende dag staan te schimmelen, lelijke kleding, stukken schuimrubber en Vietnamese loempia’s hebben kennelijk mijn interesse niet zo. Maar in Frankrijk is het leuk. Zó leuk dat ik er zelfs de wekker voor zet. Wat dat is? Ik denk de sfeer die er hangt rond authentieke, handgemaakte spullen. Aangevuld met straatmuzikanten met dreads en tie-dye broeken. Love it!
"Waarom gaan jullie eigenlijk nooit naar Frankrijk?” vroeg mijn broer, die ieder jaar naar het zuiden van dat land jakkerde. En mijn zus vertelde dat het altijd lekker weer was, de cultuur zo rijk. Ik had er niet zo’n oren naar, we kampeerden al járen gewoon in Nederland: lekker snel op de bestemming, geen jengelende kinderen op de achterbank. En als we dan in de brandende zon op de camping in Katwijk stonden en ik Jan, de buurman van dat jaar met zijn zus hoorde bellen in Frankrijk waar het regende, dan wist ik het zeker: ik hoef niet perse naar het buitenland.
Dat kamperen je niet altijd met de paplepel wordt ingegoten, zal je na dit verhaal wel duidelijk zijn. Mijn ouders waren gezegend met drie kinderen. Ik ben de oudste, dan volgt mijn broer(tje) en daarop mijn zus(je). We zijn alle drie de vijftig al láng gepasseerd, maar op een of andere manier blijven die verkleinwoordjes er achter gekleefd; ze zijn nu eenmaal jonger. We hadden het vroeger niet breed thuis. Ik herinner me dat het feest was als mijn tante langs kwam met een volle tas kleren die van mijn nicht waren geweest, dat was dan mijn nieuwe garderobe voor het nieuwe seizoen.
Zomervakantie 2024, ik durf er nog bijna niet aan te denken. Met een man in huis die zijn hielbeen heeft gebroken en net geopereerd is – met infectie erachteraan – heb ik even wat anders aan het hoofd dan vakanties uitzoeken. Maar stiekem denk ik wel even terug aan het voorjaar van 2023. Toen we het er voor het eerst op waagden om een lang weekend weg te gaan met de caravan. In de jaren ervoor brak het zweet me nog uit als ik er alleen al aan dácht om de hele caravan in te pakken voor ‘maar’ een paar daagjes weg, maar Pinksteren 2023 besloten we het er eens op te wagen. En met succes!
“Kamperen?! Ik geloof dat je gek bent. Ik ga toch niet twee weken in een tent of caravan zitten zonder enige luxe?” Dat waren de woorden van mijn vrouw, Denise, toen we het - inmiddels 7 jaar geleden - over onze eerste vakantie hadden. Denise was niet van het kamperen maar hield meer van luxe. Gewoon, lekker in een huisje met een bed, complete keuken, tv en alle andere luxe die we thuis ook hebben.
Een van de laatste keren dat wij dit jaar kampeerden, we stonden bij Venray op mini camping de Heide, liep ik naar het toiletgebouw en terwijl daar de tegeltjes me toeblonken, mijmerde ik over al de soorten sanitair die we in al die jaren van kamperen al zijn tegengekomen. Van schoon tot echt vies, modern tot ‘vintage’. Van lekker warm water voor 5 minuten tot lauw waarbij je een knop in moest drukken en dan slechts één tel water kreeg. Was je haren maar eens op die manier!! Zoals zovelen beoordeel ik een camping op de schoonmaakbeurten per dag van de sanitairgebouwen. Niet even logisch natuurlijk, want soms is een grondige poetsbeurt veel beter dan drie keer een dweiltje over de vloer halen.
Laatste werkweek voor de vakantie. Als een dolleman werk je die stapel projecten van je bureau weg, je typt een overdracht, probeert naarstig de laatste deadlines te halen en slaat je pauzes over. Je functioneert op suiker en cafeïne. Thuis wachten er nog zes Parro-berichten met alles wat de oudercommissie en de leerkrachten nog even in de laatste week willen proppen. Nóg meer om te onthouden. Leuk hoor, maar veel. Te veel. De adrenaline giert door je lijf. En dan is het vrijdagmiddag. Vakantie. Je hebt het, maar je voelt er nog geen bal van. En precies om díe reden zorgen wij voor een relaxte start van de vakantie: een reis in etappes.
Toen ik nog studeerde, zeg maar zo’n honderd jaar geleden, was mijn studentenkamer een weerspiegeling van mijn ouders interieur. Vergeet even dat veel van de meubeltjes in mijn kamer bij hen, of hun kennissen vandaan kwamen maar de kleurstelling was bruin met beige. Waarschijnlijk zocht ik de geborgenheid en gezelligheid van thuis en kopieerde ik daarvoor hun kleurenpallet. Totdat Toine op bezoek kwam, een studiegenoot met een flair voor interieur. Hij heeft nu samen met zijn man een Bed & Breakfast in Schin op Geul en het is echt een feestje om daar doorheen te lopen. “Kitty, dit kan écht niet! Zo oubollig!! Kies eens voor kleur!”
Toen ik bedacht dat het misschien wel een aardig idee zou zijn om onze fietsen eens mee te nemen op vakantie, was ik voor het gemak even vergeten dat Frankrijk niet zo plat is als Nederland. Tegen de bult op trappen met een tiener achterop is nog best wel een dingetje, kwamen we achter toen we met 32 graden Celsius de eerste heuvel in Die beklommen. Maar ja, om die anderhalve kilometer nou continu met de auto af te leggen, vond ik persoonlijk ook wat overdreven. Dus pakten we ze af en toe, die fietsen. En dat beviel al met al toch best goed.
Ik kom uit een familie van complete kampeerders. Ze zijn bij het kamperen zó compleet, dat ik soms oprecht denk dat ik uit een ander nest kom. Er gaan miniwasmachines mee, oventjes om broodjes af te bakken, extra dekbedden want je weet nooit wie komt logeren, televisies, losse koelkasten en ga zo maar door. Ik moet altijd een beetje lachen als de hele kampeerkermis in de fam weer begint. Maar dat het áltijd completer kan, dat begreep ik toen ik mijn moeder afgelopen voorjaar op de camping hoorde zeggen: “Anders leen ik de stofzuiger van de buurvrouw wel even”.
Vier jaar geleden waren we op een camping in Frankrijk die adverteerde met ‘kampwinkel aanwezig’. De kampwinkel bleek een plank bij de receptie met knakworsten, spaghetti van witmeel, blikjes tonijn en potten tomatensaus. En flessen wijn natuurlijk, het blijft Frankrijk… valt onder de eerste levensbehoeften dus. “Kun je je in nood in ieder geval redden”, aldus de buurvrouw. “Met die fles wijn of het eten?” grapte ik, maar ze hoorde het gelukkig al niet meer. Toch begreep ik haar punt: het is op zich best lekker als je iets vergeten bent en de camping dan nog wat te bieden heeft. Zelfs al kosten de knakworsten dan vijf euro.
Om je als camping een charmecamping te mogen noemen moet je aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo zijn ze kleinschalig en is er veel aandacht voor gastvrijheid. Ook is de ligging erg belangrijk. Dit maakt Luxemburg een ideaal land om te bezoeken als je op zoek bent naar een charmecamping. De rijke cultuur, rust en ongerepte natuur maken dit Hertogdom een ideale plek om je tentje op te zetten. Charmecampings in Luxemburg hebben allemaal ruime kampeerplaatsen, zijn nooit grootschalig, hebben voldoende groen en gastvrijheid en persoonlijke service staan voorop. Dat klinkt aantrekkelijk, toch?
Het is 41 °C als we op onze camping in Frankrijk aan komen rijden. Geen grapje, 41 °C. Niet te doen dus eigenlijk. Met het vooruitzicht dat we nog een voortent en een bijzettentje moeten opzetten, en de autopech nog vers in het geheugen, voel ik me een beetje dol in mijn hoofd. Gelukkig komen er gelijk drie sterke Nederlanders aanlopen die ons helpen onze caravan op de plek te rijden. Zo. Die staat. Nu eerst een fles koud water leegdrinken en dan de voortent snel opzetten. Eitje.
Hoewel tegenwoordig veel mensen hun kampeerspullen online kopen gaat er niets boven een bezoekje aan een mooie kampeerwinkel. In een kampeerwinkel begint de voorpret pas echt! Uitgebreid wandelschoenen passen, proefliggen op verschillende slaapmatten, kijken hoe die ene tent er van binnen uitziet en alle stoelen uitproberen om er achter te komen welke het lekkerst zit. Vrijbuiter is zo'n kampeerwinkel en wij waren er om jou te laten zien wat je kunt verwachten wanneer je deze kampeerspeciaalzaak een bezoekje brengt!
Het is 2016. M’n lieve buurvrouw staat bij me aan de deur. Haar man is een paar jaar eerder overleden en in haar eentje kamperen ziet ze niet meer zitten. De caravan is net verkocht en dat doet haar een beetje pijn, zie ik. “Maar Ilze, ik kwam nog iets tegen en dat wil ik heel graag aan jullie geven. Hij is maar één jaar gebruikt.” Vanachter haar rug tovert ze een bijna gloednieuwe Safari Chef van Cadac tevoorschijn. Het tafelmodel van de Skottelbraai. Ik vlieg haar om de nek van dankbaarheid en blijdschap, want… hoe lief! Sindsdien gebruiken we hem elke vakantie, dagelijks.
Kamperen is natuurlijk fantastisch. Kamperen zonder lekkere koffie is echter verschrikkelijk. Net als léven zonder lekkere koffie trouwens, maar daar verschillen de meningen over. Hoewel ik me weinig luxe permitteer tijdens m’n kampeeravonturen (bij ons gaan er dus echt geen complete koelkasten, oventjes of campingwasmachines mee), heb ik een paar jaar geleden besloten dat het met oploskoffie gewoon niet langer kon. Basta. Fini.
Misschien dat het je al was opgevallen tijdens je rondje over de camping. Steeds meer kampeerders kiezen tegenwoordig voor een vouwwagen of tenttrailer als kampeermiddel. Maar waar komt deze plotselinge populariteit vandaan? Hoewel de vouwwagen vroeger werd bestempeld als ‘truttig’ is het tegenwoordig helemaal hip om hiermee op vakantie te gaan. In dit artikel geef ik je 7 redenen waarom steeds meer kampeerders kiezen voor een vouwwagen. Wie weet dat je na het lezen van dit stuk je ook wel aansluit bij de club van vouwwageneigenaren.
Als ik op vakantie ga verblijf ik het liefst op de camping. In een huuraccommodatie wel te verstaan. Wij beschikken namelijk niet over een eigen kampeermiddel. Al in de herfst ben ik bezig met het plannen van de vakantie van volgend jaar. Omdat ons gezin uit vier kinderen bestaat in de leeftijd van 2 tot 8 jaar kan het vinden van een geschikte accommodatie best een uitdaging zijn.
Dit jaar hadden we nog voldoende aan een stacaravan met 3 slaapkamers waarvan er op eentje een campingbedje moest kunnen staan. Voor volgend jaar wacht mij een grotere uitdaging want momenteel ben ik zwanger van onze vijfde. Dat betekent dus volgend jaar op de camping met een baby die nog meerdere keren per dag slaapt.
Na twee jaren ‘gedwongen’ vakantie te hebben gevierd in Nederland, stond ik eind juli werkelijk te popelen om weer af te reizen naar het Zuiden van Frankrijk. Geen heilige plek voor iedereen, weet ik, maar voor mij voelt Frankrijk als thuiskomen. De sfeer, de taal, de pittoreske dorpjes, de diversiteit aan landschappen die je met de Autoroute du Soleil doorkruist… ik krijg er vlinders van in m’n buik. Wekenlang dacht ik dat dit jaar de hitte en de bosbranden onze grootste uitdaging zouden zijn, tot er op de heenweg ineens alarmlampjes in de auto begonnen te branden …
Op een paar uurtjes rijden van de Nederlandse grens ligt een land dat helaas nog bij veel kampeerders onbekend terrein is. Dat is jammer want dit prachtige landje is een hele fijne kampeerbestemming. Ik heb het over Luxemburg. Dit hertogdom is ongeveer zo groot als de provincie Drenthe en heeft iets meer dan een half miljoen inwoners. Toch heeft dit kleine landje veel te bieden voor iedereen die graag kampeert. Wil jij weten wat? In dit artikel geef ik je 5 redenen waarom Luxemburg zo'n leuk land is om op vakantie te gaan. Grote kans dat ook jij na het lezen op zoek gaat naar een camping in Luxemburg.
