Na twee jaren ‘gedwongen’ vakantie te hebben gevierd in Nederland, stond ik eind juli werkelijk te popelen om weer af te reizen naar het Zuiden van Frankrijk. Geen heilige plek voor iedereen, weet ik, maar voor mij voelt Frankrijk als thuiskomen. De sfeer, de taal, de pittoreske dorpjes, de diversiteit aan landschappen die je met de Autoroute du Soleil doorkruist… ik krijg er vlinders van in m’n buik. Wekenlang dacht ik dat dit jaar de hitte en de bosbranden onze grootste uitdaging zouden zijn, tot er op de heenweg ineens alarmlampjes in de auto begonnen te branden …
Vier jaar geleden kochten we onze eerste caravan. Een paar maanden later gingen we er voor het eerst mee op vakantie. Ook naar Zuid-Frankrijk. En zo relaxt als ik het me voorstelde, bleek het ook te zijn: ’s middags rond drie uur een campinkje zoeken, pootjes van de caravan uitdraaien, stoeltjes eruit, lekker wat drinken en hupsakee in de vakantiemodus. Kleine hindernis bij de eerste overnachting toen: dochterlief viel op een camping in Nancy van een springkussen en had een flinke jaap in haar hoofd. Nog geen half uur later zaten we in het kinderziekenhuis van Nancy. Geen wijntje voor ons, maar lachgas voor haar. Geen diepgaande gesprekken, maar diepe hechtingen. De relaxte namiddag was veranderd in een gestreste avond. Uiteindelijk liep het gelukkig aardig goed af.
Dit jaar ging het weer mis in Nancy. Of vlak vóór Nancy eigenlijk. Ik herinner me nog dat ik voor de 37ste keer die dag aan het meezingen was met ‘Running up that hill’ van Kate Bush, een liedje dat om onbegrijpelijke redenen ineens weer in de hitlijsten staat. Pling… oranje lampje op het dashboard. Kak. Kakkerdekak. Het was het ESC-lampje. Dat staat voor Electronic Stability Control, weet ik nu. En nou is het natuurlijk best wel een lekker gevoel als de stabiliteitscontrole gewoon werkt wanneer je met 1200 kilo achter de auto tussen de bergen door crost, dus we waren een tikkie ontstemd. Gelukkig waren we ook bijna op de camping. Daar aangekomen hebben we ons geïnstalleerd, manlief is met alleen de auto nog een rondje gaan rijden en wonder boven wonder brandde het lampje niet meer. Misschien dan toch door de hitte en de combinatie met de caravan? We lieten het maar los. Zwemmen, eten, biertje, jeu de boules… en zo eindigde onze dag toch nog in een behoorlijk ontspannen avond.
De volgende ochtend om half negen vertrokken we vanuit Nancy. Bestemming onbekend, want dat vinden we juist zo leuk: rijden en zien waar je weer uitkomt die dag (voor de duidelijkheid, de vluchtstrook is nooit ons doel). Maar na pakweg 150 kilometer… pling… motormanagementlampje en pling… ESC-lampje weer. Gadverdamme. Ik kreeg er toch lichte stress van. Aan de auto zelf merkten we gelukkig niets, helemaal niets, dus we reden op de gok door naar ons volgende plekje. Beetje jammer dat dat plekje 20 smalle, slingerende, hobbelige kilometers van de snelweg bleek te liggen in plaats van de beloofde 5, maar soit. We kwamen er. En dat voelde in dit geval als een hele prestatie.
Al met al zat het ons natuurlijk helemaal niet lekker. Als je namelijk gaat googelen op autoproblemen, dan is dat net zoiets als googelen op buikpijn: eigenlijk ben je dan al zo’n beetje opgegeven. Een belletje naar onze eigen garage in Nederland leverde ook niet veel op, want zij konden het 900 kilometer verderop lastig beoordelen. Begrijpelijk natuurlijk, maar op zo’n afstand hoop je gewoon dat iemand je gerust kan stellen. Al is het maar een beetje. Tijdens een spetterende Franse goochelshow (een ‘grande spectacle’ waar ik plaatsvervangende schaamte van kreeg) googelde ik voor de zekerheid alvast naar de dichtstbijzijnde Volvo garage: Villefranche-sur-Saône, een half uurtje bij de camping vandaan én op de route verder. De volgende ochtend besloten we er toch maar langs te rijden. Het duurde even voordat ze daar in de gaten hadden dat ‘de Nederlanders’ wat van ze moesten, maar uiteindelijk hielp een jongeman ons uiterst vriendelijk. En kijk. Ik spreek best een aardig woordje Frans, maar technische autotermen kwamen in mijn schoolboeken vroeger niet voor. Gelukkig hadden we een uitstekende combinatie van mijn Frans, onze gezamenlijke handen en voeten én Google translate (en wanhopige gezichten zijn blijkbaar ook internationaal) en zo begrepen we elkaar best wel aardig.
Waarschijnlijk was het de ‘capteur de pression de turbo’. De wat? Ik heb het hem ook maar even in mijn notities laten typen. Ik legde uit dat we nog 270 km moesten en vroeg hem of hij dacht dat we dat zouden redden. Hij dacht van wel, maar bood geen garantie natuurlijk. En ‘les voyants lumineux’ zouden wel weer gaan branden, waarschijnlijk. En dat klopte. Een kilometer of 150 later brandden de lampjes weer. Met lichte buikpijn reden we verder, maar eind van de middag bereikten we gelukkig zonder extra gedoe onze eindbestemming. Wat een verademing.
De auto konden we een dag later al naar de garage in het dorp brengen, maar het duurde wel een dikke week voor we hem terug hadden. In de tussentijd regelden we via Pechhulp Buitenland van Univé een huurauto (met Frans kenteken, dus we moesten gelijk ons rijgedrag aanpassen). Het duurde zeven belletjes, heel veel tijd en flink wat irritatie om ze te bereiken, maar uiteindelijk lukte het met een terugbelverzoek via Whatsapp en kregen we toestemming voor een huurauto. Een auto die we zelf overigens sneller vonden dan zij, maar goed. Een week later haalden we onze eigen auto weer op. ‘Capteur de pression de turbo’, inderdaad. Veilig terugrijden? Mwah, hij dacht van wel. Ik kon niet goed inschatten of dat een eerlijk antwoord was of een makkelijk antwoord omdat heel Frankrijk in augustus ‘onderbezet’ is vanwege vakantie, maar ik ging maar uit van het eerste.
Al met al heb ik er ook weer flink wat van geleerd. Dat ‘voyants lumineux’ brandende lampjes in de auto betekent bijvoorbeeld. En dat ‘capteur de pression de turbo’ turbodruksensor betekent en dat die onderhevig is aan de turbo zelf. En dat Fransen je dus gewoon gratis helpen als je met ellende onderweg zit. Een rekening van die eerste Volvo-dealer kregen we namelijk niet. Goed om eens te vertellen als iemand zegt dat die Fransen altijd zo onaardig zijn. En wij? Wij zijn veilig thuisgekomen en hebben inmiddels een prachtig nieuwe turbodruksensor. Wat het ook mag zijn ;-)
