Wat ben ik altijd jaloers op de berichten die ik op Facebook of Instagram voorbij zie komen van kampeerders die met pasen gaan kamperen! Het mág weer dus dan gáán ze ook!! Prachtige foto’s van plekjes waar ik ook wel had willen staan. Zelfs met een mager zonnetje. Of van een kampvuurtje met mensen eromheen gewikkeld in dekentjes. Bikkels vind ik het! Daar staat dan tegenover dat we, als de regen met bakken naar beneden komt tijdens die dagen, elkaar aankijken en onze zegeningen tellen omdat we warm en droog thuis zitten.
Meestal gaan we ergens in mei voor het eerst en dan nog moeten de weersverwachtingen goed zijn. Het is vooral het vocht dat dan nog in de lucht hangt dat mijn plezier weghaalt: je blijft ’s avonds niet lang buiten zitten om die reden en daarnaast zorgt dat vocht er ook voor dat ik vaker dan normaal naar het sanitair moet lopen. Dus zolang of zo gauw het ’s avonds vroeg klammig is, laten wij de klapkar nog even in de stalling. Want als je van 20.00 uur tot bedtijd in de leefruimte van 2.10 x 2.20 meter zit, voelt dat uiteindelijk wat verkrampt.
We hebben de prachtige strakke, open trekkingluifel gewoon echt nodig voor het ruimtegevoel, het weidse. Bovendien: als het ’s ochtends vanwege de kou nog vochtig is, zit ik ook niet graag buiten te ontbijten. Daarnaast krijgen we het tentdoek niet op tijd droog. En wij hebben geen eigen oprit: thuis drogen is geen optie. En dat betekent in mijn geval stress. En tóch blijf ik wat afgunstig betreft die vroeg-kampeerders.
Ons maak je overigens niet blij met een warme zomer in Zuid Europa gedurende het hoofdseizoen. Zo gauw de thermometer boven de zes/achtentwintig graden komt, verander ik in een dood vogeltje. Al mijn energie verdwijnt, ik sluip van schaduwplek naar schaduwplek. Het is net alsof ik de opgeslagen warmte niet kwijt kan, mijn hoofd wordt knalrood: hoe hoger de temperatuur, hoe lager mijn zonnige karakter. En ondernemen? Niks, nada, nakkes! Het enige fijne vind ik dan de avonden: je loopt nog lang in je badkleding rond, hangt lekker buiten met de broodnodige drankjes. Maar of dat balans in campinggeluk brengt?
We brachten een paar jaar geleden voor het eerst, vanwege familieomstandigheden, in Zuid Frankrijk door. Mijn vader was dat jaar overleden, mijn moeder voelde zich extra eenzaam als zij alleen in Nederland achter zou blijven terwijl al haar kinderen en vrienden op vakantie waren. Dus vertrokken we naar de camping waar mijn broer al jaren in de zomer kampeert en waar ook een appartement te huur was (lees ook: Kamperen, van wie hebben ze het??).
Een week dus met broer, zus, hun partners én kinderen en ons mam. Een erg gezellige camping, hoofdzakelijk Nederlanders, aan de oever van de rivier de Cèze. De temperatuur overdag was rond de veertig graden! Alsof ik gebraden werd!! Ik was niet langer een goedlachse meid maar een bitch eerste klas. Zelfs het gezelschap van mijn allerliefste zus liet mijn humeur er niet op vooruitgaan. Niets vond ik leuk! Alleen het riviertje dat langs de camping stroomde liet me opleven: hele dagen bracht ik er door met de kleinzoon van mijn broer!
Ook tijdens de avonden zwom ik er in: álles om af te koelen. En aan de voet van ons bed stond een grote ventilator die ons in de nacht af moest koelen. Mijn lief heeft een zonneallergie dus bij te hoge temperaturen, komt hij helemaal onder de bultjes te zitten. Die houden ‘m uit zijn slaap want het jeukt enorm!
Je snapt dus onze voorkeur voor koelere landen zoals bijvoorbeeld Engeland, Denemarken en zéker Bretagne. Net zo ver rijden als Zuid Frankrijk maar met Nederlandse temperatuurwaarden. Is het overigens in Nederland heet, dan is het dat ook in Bretagne. De stranden zijn daar echter veel minder vol (wat wil je als iedereen naar het zuiden trekt?) de kuststrook veel ruiger en heel anders aantrekkelijk. Het zeewater blauwer. Dat wij ooit voor de CampooZ Fat Freddy Limited Edition kozen was heel bewust (lees ook: Blauw in alles). We hadden daarvoor een uitvoering met traditionele kleuren maar onder het grijze dak was het ons véél te warm gedurende de dag. De LE heeft een licht dak ergo minder warmte.
Om positief af te sluiten: op sommige koude avonden zitten we binnen met een klein elektrisch kacheltje aan, dekentje over de benen en dat is dan óók wel weer knus. Ik zou haast mijn schoen zetten en gaan zingen.
