Onze vakantiekeuze voor dit jaar voelt een beetje als vreemdgaan. En niet eens (lees hier mijn blog: camping of glamping) omdat we onze sleurhut verruilden voor een stacaravan of luxe safaritent, wat eigenlijk het plan was. Integendeel. Want we gaan dus gewoon weer met ons huisje op wielen richting de zon. Maar Francofiel als we zijn, gaan we er dit jaar op uit naar… Kroatië. Wat? Kroatië? Yes, Kroatië it is! Tikkie andere camping dan we normaal boeken, maar we waren alle vier toe aan iets anders. Een frisse beleving in een compleet nieuwe omgeving. En eerlijk is eerlijk: ik kan niet wachten!
Ook dit was een vraag op social media, en mijn fantasie sloeg op hol. Niet dat ik ooit van mijn leven ooit echt een camping zou willen bezitten, ik ben nogal lui aangelegd en regelmaat dat is ook niet zo mijn ding. Daarnaast ben ik veel te blij dat in 2024 mijn pensioen in ging, dus geen enkele arbeid meer voor mij!! Maar ik heb natuurlijk, zoals iedereen wel een beeld over hoe mijn droomcamping er uit zou zien. In je dromen kan je visualiseren wat je wilt zonder dat je anderen beledigt, want het is slechts een illusie en niet echt, toch?
In 2023 brak mijn man zijn hielbeen in vier stukken en moest vervolgens een half jaar revalideren. In 2024 wisselde ik van baan naar een plek die me doodongelukkig maakte en waarin ik mezelf maandenlang voorbijliep om het tóch te laten slagen. Het waren twee pittige jaren, kan ik wel zeggen. “Ik gun ons in 2025 gewoon écht een keer een relaxte vakantie”, sprak ik vorige week voor het eerst hardop uit tegen mijn man. “Met minder inpakstress, minder reistijd en meer joie de vivre.” Want hoe gek ik ook op kamperen ben, ik vind het soms ook echt druk en intens. Dus voor de zomer van 2025 is het de vraag: wordt het camping of glamping?
Als ik op een camping kom en er liggen papiertjes klaar met een weekprogramma van het animatieteam, rijd ik het liefst alle kilometers meteen weer terug naar huis. Zit het in een app? Dan geef ik graag nog een beetje extra gas. Van mij mogen animatieteams op campings best verdwijnen. Ze slaan alle creativiteit om zelf leuke dingen te bedenken dood en ik kan na twee minidisco’s echt geen Tsjoetjoewa of Hokey pokey meer horen. Maar ja. Ik ga niet in mijn eentje op vakantie. En hoewel onze kinderen echt niet de hele dag vermaakt hoeven of hoefden te worden, moet ik ook bekennen: een beetje animatie op de camping heeft toch ook wel voordelen...
Het mooiste van kamperen? Het vrije gevoel natuurlijk! De hele dag buiten zijn, een paar weekjes middenin de natuur leven en gewoon genieten van eenvoud. Voor mij persoonlijk heeft het iets magisch. Maar eerlijk is eerlijk, je moet er ook wel een beetje voor gemaakt zijn. Want kamperen gaat nogal eens gepaard met wat hobbeltjes en uitdagingen die je niet tegenkomt als je alleen maar je koffertje hoeft te pakken en met je Tui-pakketreisje richting een lekker eiland vliegt. Hier een paar voorbeelden. Durf jij daarna nog?
Het begon toch zeker tien jaar geleden. We waren onderweg in Bretagne, kwamen uit Normandiē, en zochten naar een leuke camping. Mijn lief had er wat opgeslagen maar ze konden ons geen van allen charmeren. De laatste die we hadden bekeken, lag supergunstig, de zee was vlakbij. Zo'n typische Franse camping waarvan je vooraf al weet dat je er als buitenlander/staander niet tussenkomt. De wind kwam echt van de verkeerde kant, er hing een penetrante kapotte zeelucht. Of zoals wij dan zeggen, met zwaar Frans accent:"Quelle meur"! Absoluut geen correct Frans maar iedereen in Nederland kent het woord 'meuren' voor stinken. En wij zijn dol op onze zelfverzonnen Franse uitdrukkingen. Dat gaf de doorslag: doorrijden. Om daarna naar de laatste troef te reizen ...
Als jong meisje was ik op de camping regelmatig mijn moeder kwijt. Niet dat ik er zomaar vandoor ging of dat ik haar op een drukke markt of in een overvolle supermarkt uit het oog verloor, nee… zij ging even naar de wc en vervolgens was ze een uur weg. Of anderhalf. Onderweg moest ze namelijk langs tien of twaalf kampeerplekken en dat was nou precies het probleem. Mijn moeder kon namelijk nooit gewoon even hallo zeggen en doorlopen. Overal waar ze de kans kreeg, stond ze tien minuten (of langer) te kletsen. En wij maar denken ‘waar blijft ze toch?’
Dat is de vraag die Campingzoeker stelde op social media. Ik antwoordde dat ik er een blog over kon schrijven en dat werd me dan ook van harte aangeraden. Toch twijfel ik er nu aan of het wel een kampeerervaring is want het gaat over autopech terwijl we kampeerden. En niet een avontuur op een camping. Toch waag ik het erop..
Op vakantie met jonge kinderen is hard werken. Keihard werken vaak. Kamperen is voor kinderen natuurlijk het mooiste wat er is, en voor ons volwassenen uiteraard ook, maar tegelijkertijd ren jij met de vlekken in de nek de hele camping over als je je bloedje twee minuten uit het oog bent verloren. En zeg nou zelf, wat zou jíj doen als je de wereld aan natuur om je heen hebt waar je van alles kunt ontdekken? Eropuit toch? Het resultaat is alleen dat jij aan het einde van de vakantie aan het infuus kunt en alweer toe bent aan een nieuwe vakantie. In je eentje. Op een lege camping.
Precies op het moment dat ik door het geklier op de achterbank bijna rijp ben voor de psychiater, dat ik voeten als ballonnen heb door m’n opgetrokken benen, dat ik het zweet in de nek heb staan omdat ik niet meer bijkwam na de verstikkende hitte van de laatste stop en dat ik wel kan janken omdat m’n laatste flesje water leeg is… Precies op dat moment is hij daar. Als een oase in de woestijn, als het eerste biertje tijdens carnaval, als die gouden plak na winst op de 1500 meter schaatsen: de overnachtingscamping. In deze blog ontdek je waarom overnachten onderweg zo fijn en goed is. Zéker als je een flinke afstand naar bijvoorbeeld het Zuiden van Europa aflegt.
De eerste keer dat we samen gingen kamperen waren we nog jong, een jaar of negentien, en we hadden alleen oog voor elkaar. Natuurlijk hebben we wel mensen gesproken maar waarover? Hoe lang? Geen flauw idee!! Dus vrienden gemaakt? Niet een!!
Ik ben op m’n best als het huis lekker opgeruimd is. Tuurlijk, er moet thuis geleefd worden, maar met een huis vol troep krijg ik een kop vol spaghetti. En dan niet zoals die ongekookte, keurig rechte sliertjes die netjes naast elkaar in zo’n plastic pakje zitten. Nee, het lijkt meer op die brei die je na het koken op je bord gooit. 80 opgekrulde, met elkaar verstrengelde sliertjes. Niet meer te volgen. Het liefst houd ik de boel in de caravan en in de voortent ook lekker geordend. Maar heel eerlijk: dat lukt me eigenlijk nooit. Het draait altijd weer uit op een letterlijke ‘chaos in de tent’.
Wat ben ik altijd jaloers op de berichten die ik op Facebook of Instagram voorbij zie komen van kampeerders die met pasen gaan kamperen! Het mág weer dus dan gáán ze ook!! Prachtige foto’s van plekjes waar ik ook wel had willen staan. Zelfs met een mager zonnetje. Of van een kampvuurtje met mensen eromheen gewikkeld in dekentjes. Bikkels vind ik het! Daar staat dan tegenover dat we, als de regen met bakken naar beneden komt tijdens die dagen, elkaar aankijken en onze zegeningen tellen omdat we warm en droog thuis zitten.
Weet je waar ik me het meest op verheug als ik ga kamperen in Frankrijk? Waar ik nú al van begin te stuiteren als ik er aan denk? De marktjes. Die o zo gezellige, sfeervolle marktjes met lokale producten. Het gekke is dat ik in Nederland nooit op de markt kom. Goedkope telefoonhoesjes, bakken aardbeien die de volgende dag staan te schimmelen, lelijke kleding, stukken schuimrubber en Vietnamese loempia’s hebben kennelijk mijn interesse niet zo. Maar in Frankrijk is het leuk. Zó leuk dat ik er zelfs de wekker voor zet. Wat dat is? Ik denk de sfeer die er hangt rond authentieke, handgemaakte spullen. Aangevuld met straatmuzikanten met dreads en tie-dye broeken. Love it!
"Waarom gaan jullie eigenlijk nooit naar Frankrijk?” vroeg mijn broer, die ieder jaar naar het zuiden van dat land jakkerde. En mijn zus vertelde dat het altijd lekker weer was, de cultuur zo rijk. Ik had er niet zo’n oren naar, we kampeerden al járen gewoon in Nederland: lekker snel op de bestemming, geen jengelende kinderen op de achterbank. En als we dan in de brandende zon op de camping in Katwijk stonden en ik Jan, de buurman van dat jaar met zijn zus hoorde bellen in Frankrijk waar het regende, dan wist ik het zeker: ik hoef niet perse naar het buitenland.
Dat kamperen je niet altijd met de paplepel wordt ingegoten, zal je na dit verhaal wel duidelijk zijn. Mijn ouders waren gezegend met drie kinderen. Ik ben de oudste, dan volgt mijn broer(tje) en daarop mijn zus(je). We zijn alle drie de vijftig al láng gepasseerd, maar op een of andere manier blijven die verkleinwoordjes er achter gekleefd; ze zijn nu eenmaal jonger. We hadden het vroeger niet breed thuis. Ik herinner me dat het feest was als mijn tante langs kwam met een volle tas kleren die van mijn nicht waren geweest, dat was dan mijn nieuwe garderobe voor het nieuwe seizoen.
Zomervakantie 2024, ik durf er nog bijna niet aan te denken. Met een man in huis die zijn hielbeen heeft gebroken en net geopereerd is – met infectie erachteraan – heb ik even wat anders aan het hoofd dan vakanties uitzoeken. Maar stiekem denk ik wel even terug aan het voorjaar van 2023. Toen we het er voor het eerst op waagden om een lang weekend weg te gaan met de caravan. In de jaren ervoor brak het zweet me nog uit als ik er alleen al aan dácht om de hele caravan in te pakken voor ‘maar’ een paar daagjes weg, maar Pinksteren 2023 besloten we het er eens op te wagen. En met succes!
“Kamperen?! Ik geloof dat je gek bent. Ik ga toch niet twee weken in een tent of caravan zitten zonder enige luxe?” Dat waren de woorden van mijn vrouw, Denise, toen we het - inmiddels 7 jaar geleden - over onze eerste vakantie hadden. Denise was niet van het kamperen maar hield meer van luxe. Gewoon, lekker in een huisje met een bed, complete keuken, tv en alle andere luxe die we thuis ook hebben.
Een van de laatste keren dat wij dit jaar kampeerden, we stonden bij Venray op mini camping de Heide, liep ik naar het toiletgebouw en terwijl daar de tegeltjes me toeblonken, mijmerde ik over al de soorten sanitair die we in al die jaren van kamperen al zijn tegengekomen. Van schoon tot echt vies, modern tot ‘vintage’. Van lekker warm water voor 5 minuten tot lauw waarbij je een knop in moest drukken en dan slechts één tel water kreeg. Was je haren maar eens op die manier!! Zoals zovelen beoordeel ik een camping op de schoonmaakbeurten per dag van de sanitairgebouwen. Niet even logisch natuurlijk, want soms is een grondige poetsbeurt veel beter dan drie keer een dweiltje over de vloer halen.
