De eerste keer dat we samen gingen kamperen waren we nog jong, een jaar of negentien, en we hadden alleen oog voor elkaar. Natuurlijk hebben we wel mensen gesproken maar waarover? Hoe lang? Geen flauw idee!! Dus vrienden gemaakt? Niet een!!
De tweede keer was denk ik toen we al samenwoonden. Twee weken naar Texel, de Koog. We troffen niet ver van onze plek in de duinen, een veldje was er niet, een stelletje uit Hardenberg. Wat een leuke mensen. Namen weet ik niet meer alleen dat ze bij de politie werkten. We hebben denk ik wel heel veel tijd met elkaar doorgebracht, vooral in de kroeg. En ofschoon we afspraken nog eens bij elkaar op bezoek te gaan, is het er nooit van gekomen. We hadden in die tijd geen rijbewijs dus reizen was niet het aller makkelijkst vanuit Venray. Zouden zij zich ons nog herinneren?
Daarop zijn we met vrienden naar Zwitserland gereden. Als je al gezelschap hebt, trek je niet zo snel naar anderen. En het was nogal regenachtig dus lekker buiten zitten en buurten zat er niet in.
Wat we altijd hoorden was dat je moest vermijden om bij vakantievrienden op bezoek te gaan, het valt altijd tegen. Zegt men. De relaxte sfeer van de camping is er niet en je hebt geen idéé waar je over moet praten. Dat gooit wel de rem erop, vind je ook niet?
Ik maak een sprong in de tijd, er zijn inmiddels twee dochters bij. En tijdens een vakantie in Drenthe, kwamen we naast een heel leuke familie te staan. Ik noem geen namen. Er was een klik, de gesprekken waren persoonlijk, het bier vloeide rijkelijk. En de jongsten konden heerlijk met elkaar spelen. Mede dankzij hen hadden we een fantastische tijd! Toen ik aan het eind van de vakantie hem bij de receptie alvast dezelfde plek voor volgend jaar hoorde reserveren, besloten we ze te verrassen en hetzelfde te doen. We zijn tussendoor een keer bij ze op bezoek gegaan thuis, de verhalen klopten niet: er was geen rem, we konden heerlijk kletsen!
Dus de volgende zomer brak aan. Ik verkneuterde me op hun gezichten als de verrassing het veld op zou rijden. Het viel niet tegen: hun mond viel open en het werd een blij weerzien. Totdat we diezelfde avond met zijn allen naar een veld liepen waar het animatieteam van de camping iets georganiseerd had. De vrouwen liepen apart. En ineens kwamen de huwelijksperikelen naar boven. Zij was het zat, vond hem een nietsnut, wilde eigenlijk wel scheiden maar zag het ook weer niet zitten om met drie kinderen alleen te gaan wonen op een flatje driehoog achter.
HOO! Wacht!! Dat is wat ‘elkaar kennen’ ook teweeg brengt! Maar ik zat daar eigenlijk niet op te wachten, wilde een leuke vakantie herhalen!! Dat lukte niet. En het komt door die ervaring dat wij eigenlijk nooit voor een tweede keer terug gaan naar een camping en heel terughoudend zijn als het op contacten aankomt. En ik jok een beetje: er is één camping in Bretagne waar we vaak naar toe gaan, ik noem het ‘even naar huis gaan’, maar dáár hebben we nog nooit een leuk stel ontmoet, daar zijn we altijd op onszelf.
Een volgende sprong: 2019. Ons eerste Campoozweekend. We vroegen ons af hoe die lui zouden zijn die naast ons stonden. Ze hadden meteen koffie toen wij stonden te zweten om zo professioneel over te komen tijdens het opzetten. Jolanda en Ben. Jeetje!! Wat hebben wij gelachen, wat hadden ze dezelfde humor! Enorm vrijblijvend, je doet je ding maar de momenten samen!! Ze riepen ons erbij op het grote veld om met anderen te borrelen, we durfden onze terughoudendheid wat te laten varen. En het jaar daarop hielden ze een plekje voor ons vrij.
Toegegeven, dat vonden we best spannend want wat als? Maar man-man-man!! Het feest werd overtroffen! Mooie gesprekken, veel te veel te snoepen en eten. En de lol!! De grappen over en weer! De kring heeft zich gedurende de volgende uitgebreid maar Jolanda en Ben zijn onze maatjes van het eerste Campooz-uur. Het ging zo goed dat we de sprong gewaagd hebben om bij elkaar op bezoek te gaan. Tot groot genoegen. Zelfs nu ze op een caravan zijn overgestapt en we zij niet meer zullen treffen bij de World Campooz Days, blijven dit onze eerste échte campingvrienden.
En is dit verhaal nu afgelopen? Nog niet helemaal. Want het volgende hoofdstuk kondigt zich aan! Een jaar of drie geleden leerde ik in het gewone leven Bettie kennen uit Almere, met wie ik dezelfde hobby deel: poppenhuizen (kittycreatesminis.blogspot.com). Verbazingwekkend dat we elkaar nooit eerder ontmoet hebben want er zijn zoveel andere gemeenschappelijke interesses. Maar bovenal kamperen! Zij en haar man Jan hebben in het najaar een Campooz Lazy Jack gekocht omdat ze ons altijd zo enthousiast hoorden vertellen over onze campingmomenten. Hun vakantiehuisje is verkocht. Dit jaar gaan zij met ons naar Zwartemeer om daar voor het eerst te kamperen tussen de Fat Freddy’s, Lazy Jack’s, Sleepy Joe’s en de Lola’s. Dan is de cirkel rond. Campoozers die vrienden werden en vrienden die Campoozers werden. Life is good.
