Weet je waar ik me het meest op verheug als ik ga kamperen in Frankrijk? Waar ik nú al van begin te stuiteren als ik er aan denk? De marktjes. Die o zo gezellige, sfeervolle marktjes met lokale producten. Het gekke is dat ik in Nederland nooit op de markt kom. Goedkope telefoonhoesjes, bakken aardbeien die de volgende dag staan te schimmelen, lelijke kleding, stukken schuimrubber en Vietnamese loempia’s hebben kennelijk mijn interesse niet zo. Maar in Frankrijk is het leuk. Zó leuk dat ik er zelfs de wekker voor zet. Wat dat is? Ik denk de sfeer die er hangt rond authentieke, handgemaakte spullen. Aangevuld met straatmuzikanten met dreads en tie-dye broeken. Love it!
"Waarom gaan jullie eigenlijk nooit naar Frankrijk?” vroeg mijn broer, die ieder jaar naar het zuiden van dat land jakkerde. En mijn zus vertelde dat het altijd lekker weer was, de cultuur zo rijk. Ik had er niet zo’n oren naar, we kampeerden al járen gewoon in Nederland: lekker snel op de bestemming, geen jengelende kinderen op de achterbank. En als we dan in de brandende zon op de camping in Katwijk stonden en ik Jan, de buurman van dat jaar met zijn zus hoorde bellen in Frankrijk waar het regende, dan wist ik het zeker: ik hoef niet perse naar het buitenland.
Dat kamperen je niet altijd met de paplepel wordt ingegoten, zal je na dit verhaal wel duidelijk zijn. Mijn ouders waren gezegend met drie kinderen. Ik ben de oudste, dan volgt mijn broer(tje) en daarop mijn zus(je). We zijn alle drie de vijftig al láng gepasseerd, maar op een of andere manier blijven die verkleinwoordjes er achter gekleefd; ze zijn nu eenmaal jonger. We hadden het vroeger niet breed thuis. Ik herinner me dat het feest was als mijn tante langs kwam met een volle tas kleren die van mijn nicht waren geweest, dat was dan mijn nieuwe garderobe voor het nieuwe seizoen.
Zomervakantie 2024, ik durf er nog bijna niet aan te denken. Met een man in huis die zijn hielbeen heeft gebroken en net geopereerd is – met infectie erachteraan – heb ik even wat anders aan het hoofd dan vakanties uitzoeken. Maar stiekem denk ik wel even terug aan het voorjaar van 2023. Toen we het er voor het eerst op waagden om een lang weekend weg te gaan met de caravan. In de jaren ervoor brak het zweet me nog uit als ik er alleen al aan dácht om de hele caravan in te pakken voor ‘maar’ een paar daagjes weg, maar Pinksteren 2023 besloten we het er eens op te wagen. En met succes!
“Kamperen?! Ik geloof dat je gek bent. Ik ga toch niet twee weken in een tent of caravan zitten zonder enige luxe?” Dat waren de woorden van mijn vrouw, Denise, toen we het - inmiddels 7 jaar geleden - over onze eerste vakantie hadden. Denise was niet van het kamperen maar hield meer van luxe. Gewoon, lekker in een huisje met een bed, complete keuken, tv en alle andere luxe die we thuis ook hebben.
Een van de laatste keren dat wij dit jaar kampeerden, we stonden bij Venray op mini camping de Heide, liep ik naar het toiletgebouw en terwijl daar de tegeltjes me toeblonken, mijmerde ik over al de soorten sanitair die we in al die jaren van kamperen al zijn tegengekomen. Van schoon tot echt vies, modern tot ‘vintage’. Van lekker warm water voor 5 minuten tot lauw waarbij je een knop in moest drukken en dan slechts één tel water kreeg. Was je haren maar eens op die manier!! Zoals zovelen beoordeel ik een camping op de schoonmaakbeurten per dag van de sanitairgebouwen. Niet even logisch natuurlijk, want soms is een grondige poetsbeurt veel beter dan drie keer een dweiltje over de vloer halen.
Laatste werkweek voor de vakantie. Als een dolleman werk je die stapel projecten van je bureau weg, je typt een overdracht, probeert naarstig de laatste deadlines te halen en slaat je pauzes over. Je functioneert op suiker en cafeïne. Thuis wachten er nog zes Parro-berichten met alles wat de oudercommissie en de leerkrachten nog even in de laatste week willen proppen. Nóg meer om te onthouden. Leuk hoor, maar veel. Te veel. De adrenaline giert door je lijf. En dan is het vrijdagmiddag. Vakantie. Je hebt het, maar je voelt er nog geen bal van. En precies om díe reden zorgen wij voor een relaxte start van de vakantie: een reis in etappes.
Toen ik nog studeerde, zeg maar zo’n honderd jaar geleden, was mijn studentenkamer een weerspiegeling van mijn ouders interieur. Vergeet even dat veel van de meubeltjes in mijn kamer bij hen, of hun kennissen vandaan kwamen maar de kleurstelling was bruin met beige. Waarschijnlijk zocht ik de geborgenheid en gezelligheid van thuis en kopieerde ik daarvoor hun kleurenpallet. Totdat Toine op bezoek kwam, een studiegenoot met een flair voor interieur. Hij heeft nu samen met zijn man een Bed & Breakfast in Schin op Geul en het is echt een feestje om daar doorheen te lopen. “Kitty, dit kan écht niet! Zo oubollig!! Kies eens voor kleur!”
Toen ik bedacht dat het misschien wel een aardig idee zou zijn om onze fietsen eens mee te nemen op vakantie, was ik voor het gemak even vergeten dat Frankrijk niet zo plat is als Nederland. Tegen de bult op trappen met een tiener achterop is nog best wel een dingetje, kwamen we achter toen we met 32 graden Celsius de eerste heuvel in Die beklommen. Maar ja, om die anderhalve kilometer nou continu met de auto af te leggen, vond ik persoonlijk ook wat overdreven. Dus pakten we ze af en toe, die fietsen. En dat beviel al met al toch best goed.
Ik kom uit een familie van complete kampeerders. Ze zijn bij het kamperen zó compleet, dat ik soms oprecht denk dat ik uit een ander nest kom. Er gaan miniwasmachines mee, oventjes om broodjes af te bakken, extra dekbedden want je weet nooit wie komt logeren, televisies, losse koelkasten en ga zo maar door. Ik moet altijd een beetje lachen als de hele kampeerkermis in de fam weer begint. Maar dat het áltijd completer kan, dat begreep ik toen ik mijn moeder afgelopen voorjaar op de camping hoorde zeggen: “Anders leen ik de stofzuiger van de buurvrouw wel even”.
Vier jaar geleden waren we op een camping in Frankrijk die adverteerde met ‘kampwinkel aanwezig’. De kampwinkel bleek een plank bij de receptie met knakworsten, spaghetti van witmeel, blikjes tonijn en potten tomatensaus. En flessen wijn natuurlijk, het blijft Frankrijk… valt onder de eerste levensbehoeften dus. “Kun je je in nood in ieder geval redden”, aldus de buurvrouw. “Met die fles wijn of het eten?” grapte ik, maar ze hoorde het gelukkig al niet meer. Toch begreep ik haar punt: het is op zich best lekker als je iets vergeten bent en de camping dan nog wat te bieden heeft. Zelfs al kosten de knakworsten dan vijf euro.
Het is 41 °C als we op onze camping in Frankrijk aan komen rijden. Geen grapje, 41 °C. Niet te doen dus eigenlijk. Met het vooruitzicht dat we nog een voortent en een bijzettentje moeten opzetten, en de autopech nog vers in het geheugen, voel ik me een beetje dol in mijn hoofd. Gelukkig komen er gelijk drie sterke Nederlanders aanlopen die ons helpen onze caravan op de plek te rijden. Zo. Die staat. Nu eerst een fles koud water leegdrinken en dan de voortent snel opzetten. Eitje.
Na twee jaren ‘gedwongen’ vakantie te hebben gevierd in Nederland, stond ik eind juli werkelijk te popelen om weer af te reizen naar het Zuiden van Frankrijk. Geen heilige plek voor iedereen, weet ik, maar voor mij voelt Frankrijk als thuiskomen. De sfeer, de taal, de pittoreske dorpjes, de diversiteit aan landschappen die je met de Autoroute du Soleil doorkruist… ik krijg er vlinders van in m’n buik. Wekenlang dacht ik dat dit jaar de hitte en de bosbranden onze grootste uitdaging zouden zijn, tot er op de heenweg ineens alarmlampjes in de auto begonnen te branden …
Mijn allereerste blog voor Campingzoeker ging over onze Jamet Dakota. Hoewel we trotser dan trots waren toen we deze vouwwagen aanschaften, stak ik hem vier jaar later liever in de fik. Waarom? Nou, het opzetten van het hele zaakje kostte ons al minstens een halve dag en het uitpakken van kleding, handdoeken, keukengerei en zwemspullen vervolgens nóg een halve dag.
Ieder voorjaar breng ik vele zondagmiddagen door met het zoeken naar de juiste camping voor onze zomervakantie. Meestal ben ik de persoon die onze kampeerbestemmingen uitzoekt (natuurlijk met goedkeuring van mijn man😉). Dit jaar besloten we het anders te doen dan normaal en kozen we beide een camping waar we graag een weekje wilden kamperen.
Man, man, man… ik ben zo slecht in vakantiespullen pakken. Niet eens zozeer in de basisbenodigdheden als huishoudelijk spul, verzorgingsdingen, beddengoed en boodschappen (die laatste neem ik namelijk nauwelijks mee), het probleem zit ‘m in de kleren. Niet mijn beste kant. En ik durf ook echt toe te geven dat ik er tijdelijk geen leuker mens van word. Wat een stress.
De een gruwelt ervan, een ander zweert er bij. Crocs op de camping. De kenmerkende, vaak felgekleurde rubberachtige klomp is inmiddels niet meer weg te denken op de camping. Ze zijn te koop in alle kleuren en printjes die je maar kunt bedenken. Daarnaast zijn ze ook op te leuken met ‘Jibbitz’. Dit zijn figuurtjes die je in de gaten van de Crocs kunt vastzetten. Hoe is deze rubberen klomp ontstaan en wat maakt hem zo populair onder de kampeerders? Je leest het in dit artikel.
Wie eerder een blog van mij gelezen heeft, weet al: ik ben geen stoere, back-to-basic kampeerder. Mijn ouders hebben in mijn jongere jaren een poging gedaan me iets meer te wapenen voor beestjes, viezigheid en ander gespuis, maar je kunt al met al toch wel stellen dat ik een lichte vorm van smetvrees heb. Tijd dus voor een blogje over het wat mij betreft belangrijkste vakantieselectiecriterium dat er bestaat: het sanitair.
Wij zijn Sem Wijnhoven (26) en Loes van den Heuvel (24). In onze Ford Fiësta maken we fantastische reizen. Terwijl we dit stukje schrijven, zitten we in de auto en rijden we de Mergellandroute in Maastricht.
Na het afronden van mijn opleiding toerisme heb ik jarenlang gewerkt als receptiemedewerkster in diverse hotels. Door een reorganisatie binnen de hotelketen kwam daar helaas onverwacht een eind aan. Per toeval vond ik een vacature als receptioniste op een camping op nog geen 10 minuten van mijn woonplaats. Dit was dé baan voor mij! En tot mijn grote vreugde werd ik aangenomen.
Wie mijn vorige blog heeft gelezen weet dat ik luxe 5-sterrencampings ongeveer met de grond gelijk heb gemaakt. Of nou ja, met de grond gelijk, ik heb in ieder geval duidelijk te kennen gegeven dat ik er op z’n zachts gezegd niet zo van gecharmeerd was. Met die alles overschreeuwende animatieteams, doodenge campingmascottes en - joehoeeee - gezellige campingbingo’s.
